Ta strona została uwierzytelniona.
W tłumie, na mrozie stanęła pod ścianą,
Okryta starą, mężowską sukmaną.
∗
∗ ∗ |
Posępna rzecz jest, ta siwa siermięga,
Przesiąkła potem i łzami i zdarta
Na zgiętym w pracy i niedoli grzbiecie
Nędzarza, który nigdy z ciemności nie sięga
Do światła, żadną ożywczą nadzieją;
I smętna rzecz jest, i zadumy warta,
I sama w sobie taka żałośliwa,
Jakby nie łachman, ale rana żywa
Na narodowym ciele się krwawiąca.
Kiedyś, gdy wichry i burze przewieją,
I rozbłękitni się w sobie wiek słońca,
