A wokoło powstają bohaterów cienie I ojcowie o wielkiem sercu idą smutni... Zadumanemu chłopcu pierś chwyciło drżenie; Spłonął i wyciągając młodzieńcze ramiona, Głosem czystym, jak kryształ, wolał: »lutni... lutni...« — Jakto? wielcy bogowie! — czyż znowu poeta!?
