Ta strona została uwierzytelniona.
Z głazu na głaz, stanęłam na wiązaniu kruchem,
Co dzień od nocy dzieli, i od śmierci życie,
Nad ogromem spienionej przepaści wybuchem...
Podemną huk, i mrocznych skrzydeł nocy bicie.
Przez mchowych gobelinów wilgotne poszycie,
Otchłań warczy i wstrząsa, jak brytan, łańcuchem...
U stóp moich, jej piany, jej gniewy, jej wycie...
Depcę je, chłoszczę wzrokiem, jestem tylko — duchem.
Z głazu na głaz zstąpiłam pod wściekłym nawałem
Wód, pędzących na głowę i mnie i otchłani,
Ogłuszona dział śmierci stukrotnym wystrzałem.
I nagle ptaszym piórkiem uczułam się małem,
Daleko uniesionem od cichej przystani,
I drżąc zakryłam oczy... Byłam tylko — ciałem.
