Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/179

tarz. — Kto ciebie w służbę weźmie? Kto do domu puści? Z czerwonym paszportem... A?...
 Hanka schyliła głowę i milczała. Wielka chustka rzucała głębokie cienie na jéj twarz śniadą. Oczy miała spuszczone. Źrenice pana sekretarza strzeliły czerwonym blaskiem.
 — Ot, jaby wziął... jaby puścił... ja...
 Spazm mu jakiś przeleciał po twarzy, zacisnął ręce, nie skończył. Hanka podniosła głowę i spojrzała na niego stroskanym, trochę tępym wzrokiem. Niedobrze pojmowała, czy się lituje nad nią, czy téż naprawdę w służbę chce wziąć.
 Pan sekretarz zachłysnął się, wykręcił nagle do stołu, siadł przy nim i przez chwilę pisał. Wyciągnął potém rękę.
 — Ot tobie rozpiska! Tak ty możesz teraz w miasto, służby szukać. A melduj się, jak znajdziesz. A potém takoż się melduj. Do mnie się melduj, rozumiesz?... a?...
 — Rozumiem, wielmożny panie — odpowiedziała dziewczyna.
 — A żeby ty nigdzie nie próbowała uciekać. Tobie tylko tu w mieście być... A?...
 — W mieście, wielmożny panie.
 — Tak ty idź, a w trzy dnia melduj się...
 — Dobrze, wielmożny panie.
 Schyliła mu się du kolan — odskoczył jak oparzony. Dziewczyna wyszła.
 Była właśnie w połowie kancelaryi, zmierzając z powrotem ku drzwiom, kiedy ją spostrzegł i zatrzymał pan burmistrz, oblegany tymczasem przez kłaniających się co chwila i dyskretnie uśmiechniętych żyd-