Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/203

dzi do kopania szukam, ja dobrze placi i znaléźć nie mogę, a ona pod plot drzyma...
 Oczy Hanki błysnęły nadzieją.
 — Ja téż roboty szukam...
 — So! Das ist was anders! Teraz taki czas, że każdy roboty szuka. Was Teufel komu po tych wszystkich robotnikach? Teraz pieniądz droga, aber robotnik tania. Cóżby dziewucha chciała od kopanie?
 — Jak tam pan innym płaci, tak i ja wezmę.
 Niemiec się nadął.
 — Ja placi... — Tu chciał powiedziéć zwykłą cenę, ale spojrzawszy na nędzną odzież dziewczyny, w czas się powstrzymał i rzekł: — Ja placi dwadzieścia cztery grosza i kartofli co zje.
 — Dobrze, będę kopała — rzekła Hanka skwapliwie.
 — A motyka i plachta jest?
 — Nie... motyki nie mam... ani płachty...
 — Das ist was anders! Jak bez motyk i bez płachta, to ja placi bischen weniger... ja dać 20 groszy i kartofel na poludnie.
 Hanka była zrezygnowana.
 — Niech i tak będzie — rzekła, — będę kopała.
 Młynarz wypuścił fajkę z zębów. Powolność dziewczyny zastanowiła go.
 — Dziewucha aber może chora? Może nie poradzi kopania?...
 Hanka się przelękła. Ciemne rumieńce zaogniły jéj twarz wychudłą, rozśmiała się suchym, przymuszonym śmiechem.
 — Cobym zaś nie miała poradzić! Zdrowa jestem, mocna jestem! — rzekła, prostując szczupłe ra-