Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/217

 Szedł zwolna, z głową spuszczoną, pilnie się rozglądając po drodze. Gawroński zobaczył go zdaleka, do izby wpadł, baryłkę araku i stojącą za piecem flintę do alkierza wyniósł, z szynkwasu butelek kilka sprzątnąwszy, w łóżko je pod pierzynę schował, poczém przed karczmą stanął, tyłem się do drogi obrócił i czmychał nosem.
 Fedorenko podszedł tuż do niego.
 — Dzień dobry!
 — Dzień dobry! Dzień dobry! — Szynkarz udał wielkie zdziwienie. — A pan starszy zkąd się tu tak rano wziął?
 — Zkąd się wziął? Ot, wesoły z was człowiek, pan Gawroński! Zkąd się miał wziąć? Z nieba spadł... A co nowego słychać?
 — I... coby tam miało być nowego? Stara bieda i tyla... — Gawroński poskrobał się w głowę. — Człowiek od kłopotu i dospać nie może...
 Fedorenko obejrzał się na strony.
 — A gdzie to, pan Gawroński, ta dziewczyna, co tu u was służy?
 — A hajno w polu... Tylko że to ona u mnie służyć nie służy, ino tak na dnie wyrabia.
 — A paszport jéj u was jest?
 — A dyć ta leży w półskrzynczu... Co ta taki paśport!... — Wzruszył ramionami.
 — No, tak ja jego do kancelaryi wezmę i dziewczynę wezmę...
 — O lo Boga! A to bez co?
 — Czort znajet. U mnie naczalstwo jest, i rozkaz jest, i służba. Tak ja po służbie idę i po rozkazie idę. A co mnie robić? Jaby wolał w spokojstwie żyć.