Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/250

żnik kopnął psa, który w koziołkach przeleciał pod drugą oficynę, skomląc przeraźliwie, a grube i piskliwe głosy zwróciły się do przybyłego.
 — Ojczulek! ojczulek! Jak się ojczulek miewa?...
 — Dzień dobry ojczulkowi! Dzień dobry! Dzień dobry!
 Łapaczowi pochlebiała widocznie ta popularność. Podniósł głowę, zmrużył lewe oko, i pogroziwszy ka oknu długim, chudym palcem, pokazał w uśmiechu kilka wielkich, żółtych zębów, sterczących pod opustoszałemi w większéj połowie dziąsłami.
 Wrzawa jeszcze się wzmogła.
 — Co to? Ojczulek z polowania? Jakże się udało?... Zwierzynka jest? — krzyczeli jedni.
 — Panno! panno! spuśćno panna chustkę! — wrzeszczeli drudzy.
 — Do nas ją tu! Do nas!
 — Dawaj ją, ociec!
 — Ciszéj, zbóje! — krzyczały kobiety, wysuwając pięście i głowy przez potłuczone szyby w stronę męzkiego oddziału.
 — Wy same, baby, ciszéj!... — odpowiadali mężczyźni.
 — Hej, ty tam, niuńka!... Nie słyszysz, że się do ciebie gada?
 — W kark ją, ojczulku!... A dobrze!...
 Hanka szła wyprostowana, krokiem równym, przyśpieszonym, z jakąś ponurą determinacyą w ruchach. Mocno ściągnięte brwi nadawały jéj twarzy wyraz groźnéj boleści. Wązkie usta lekko drżały, a nieruchomo utkwione w przestrzeni oczy zdawały się patrzéć w otchłań krzywdy i klęski. Przeszła tak