Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/264

 — To sadzają ich do kozy, a potém prowadzą napowrót w pobyt.
 — To okropne! — rzekła zcicha panna.
 — A czy pani myśli, że to złodzieja poprawia? — zapytał pan radca. — Gdzie tam! Ledwo się strażnik odwróci, już znów ucieka.
 — A jak go powtórnie złapią?
 — To idzie na dwa miesiące do więzienia, a potém znów w pobyt.
 — I tak ciągle? A to zabawne! — rozśmiała się urocza.
 Panna patrzyła na pana radcę przerażonemi oczyma.
 — I tak ciągle? — rzekła.
 — O, nie! — odrzekł wesoło pan radca. — Takiego ptaszka...
 Nie mógł dokończyć, gdyż gospodarz w téj chwili powstał i, wzniósłszy kieliszek wina:
 — Zdrowie dam! — zawołał głośno.
 Urocza się uśmiechnęła, pan radca się zerwał, zrobił się rumor — i tak rozmowa przerwaną została.
 Tymczasem gromadka aresztantów posuwała się naprzód raźno, bo mróz przejmował, a wiatr świstał w polu, miecąc suchym, drobnym śniegiem. Blacharzówna i Mańka Czerkas trzymały się razem. Obie były zsiniałe i drżące, a odzienie ich, razem wzięte, jednéj nawet nie zabezpieczyłoby dostatecznie od zimna.
 — Hanusia, siostrzyczko — szeptała Mańka. — Nie wytrzymam! Jak mi Bóg miły, nie wytrzymam! Drapnę... Chcesz ze mną?
 — Nie chcę — odrzekła posępnie Hanka. — A ty