Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/280

ruszył — tłumaczył się zaatakowany, bijąc kułakiem w pierś drobną, — jak nie ja pierwszy zaczepił tego grubasa.
 — Widzicie go? pierwszy!... A nie Wicek to mu zastąpił od cukierni?...
 — Ale! — dodał mały. — Nie Wicek to?...
 — Dać spokój! Dać spokój! — przemówił inny. — To gorzéj, że ci Wicka chwycili... psianoga!... Znów się stara wścieknie...
 — Stójkowy idzie, stójkowy!... — zawołał nagle malec stłumionym głosem.
 Rozpierzchnęli się w jednéj chwili.
 Istotnie ktoś nadchodził ciężkim, miarowym krokiem. Hanka z determinacyą nacisnęła klamkę. W téj chwili właśnie stała sama Pajęczakowa na schodkach, prowadzących z tak zwanego „pokoju” do kramu.
 — Co to panna? — zapytała, widząc, że się dziewczyna przy drzwiach zatrzymuje.
 Hanka podeszła i pocałowała ją w rękę.
 — Chciałabym... chciałabym...
 Nie wiedziała, jak ma to powiedziéć.
 — Pójdźno panna za mną — rzekła Pajęczakowa, cofając się ze schodków.
 Brudna firanka poruszyła się i opadła za wchodzącą do „pokoju” Hanką.
 — Czegóżeś to panna chciała? — przemówiła paserka.
 — Chciałabym zostać tu... służyć...
 — Zostać? Może po to, żeby kąty przewąchać, a potém uciec?
 — Nie ucieknę — rzekła Hanka głucho. — Nie mam do kogo uciekać...