Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/283

VIII.

 — No, no! — mówił we dwa miesiące potém młody lekarz do jednéj z chorych aresztantek, leżących na ogólnéj sali więziennego lazaretu. — No, no! wcale mi dziś nieźle wyglądasz. Za jaki tydzień to cię i wypiszę.
 Poklepał ją po ramieniu.
 — Strasznie wychudła — dodał sam do siebie.
 Istotnie, zdawało się, że za każdém poruszeniem choréj słychać chrzęst kości, obleczonych zwiędłą i przyschniętą skórą.
 — Porządkowa! — zwrócił się doktor do dozorującéj kobiety. — Nie możnaby choréj dawać trochę mleka, trochę bulionu, coś posilniejszego?...
 Porządkowa podniosła ramiona i rozłożyła dłonie.
 — A cóż posilniejszego? — odrzekła. — Dostaje herbatę, kleik... to, co każda.
 Doktor cmoknął językiem niecierpliwie. Powstrzymał się przecież i, zwróciwszy do choréj, dźwignął jéj poduszkę pod głową.
 — Nie leż tak ciągle — rzekł. — Próbuj się podnieść trochę, posiedziéć na łóżku.