Strona:PL Maria Konopnicka - Cztery nowele.djvu/76

jeśli tęsknota zbyt silną będzie, on może sam farbiarnię tę rzuci, chłopca swojego weźmie i w świat z nim pójdzie. Ze szlabanu łatwiéj to jeszcze, niż zkądkolwiek.
 Pomyślał chwilę, a potém rzekł:
 — Niech będzie!
 I zamilkł, wpadając znowu w ponurą zadumę.
 Szajnerman, który z wytężeniem na odpowiedź czekał, odetchnął głęboko i za chłopcem się po izbie obejrzał.
 Spostrzegła to Hana i zawołała Michałka, który w sieni motowidło strugał.
 Chłopczyna wszedł i piękne swoje oczy na gościa podniósł.
 Uriel spojrzał na niego i z stłumionym jękiem ręce załamał.
 Starszy kahału otworzył usta, zachłysnął się, ślinę przełknął i oczami błysnął kilka razy, jakby tego ufnego dziecięcego wejrzenia znieść nie mógł. Przystąpił wreszcie do niego, a gładząc go po głowie swoją dużą, białą ręką, rzekł:
 — Michałek, a chcesz ty do szlabanu iść?
 Chłopiec na farbiarza spojrzał, a widząc go tak bladym i stroskanym, rzekł zcicha:
 — Czy to ja już koniecznie mam ztąd iść?
 Uriel głosem zagasłym powtórzył jak echo:
 — Koniecznie!
 Chłopczyna zawahał się, a potém rzekł:
 — Kiedy tak, to mi wszystko jedno gdzie, pójdę do szlabanu.
 — A kluger Bube! — szepnął Szajnerman z przykrym uśmiechem.
 Hana krzątała się po izbie, ukrywając swą radość