Strona:PL Maria Konopnicka - O krasnoludkach i o sierotce Marysi.djvu/048

żył, nie było im krzywdy, i za królowania syna jego, Ziemowita, miały jeszcze Ubożęta kąt swój w każdej chacie. Dopieroż kiedy nastał wnuk onego Ziemowita, Mieszko, przyszedł taki ścisk na one ludki, że się za dnia pokazywać bynajmniej nie śmiały, a tylko o zmroku wyłaziły z kąta, żeby się czem niebądź posilić.
 Już wtedy matki, idąc do roboty w pole, nie rzucały Ubożętom prosa, iżby opieka nad dziećmi z nich była, ale czyniły znak krzyża nad izbą i szły. To ledwo się drzwi zamknęły, zaraz izba pełna światła, śpiewania i szumu skrzydeł anielskich, i tak już anioły pilnowały dziatek.
 Tylko więc co podlejsza robota została się Ubożętom, w stajni, w oborze, w stodole, a w chacie, to chyba drzewek nałupać, garnki pomyć i śmiecie do kąta podmieść.
 Aż raz, tak stoi w naszych starych księgach, zaczęły dzwony z wież kościelnych bić.
 Szedł krajem huk roznośny jak grzmot niebieski, a gdzie doszedł, tam Ubożęta natychmiast wychodziły gromadkami z chat, z wiosek, płacząc i żałośnie żegnając ludzkie siedziby. Zaczem rozpierzchły się po borach, po górach, po pustkowiach, gdzie nie dochodzi głos dzwonów.
 Odtąd już ich nie widują ludzie, chyba w nocy, a we dnie to chyba dzieci małe obaczyć je mogą, jako i wy mnie widzicie. Najwięcej poszło ich w góry Karpaty, i tam pilnują skarbów podziemnych. W lasach ich też dosyć jest. A że to zima ciężka bywa w boru, zrządziły sobie opończe i kaptury, przeważnie czerwone, po czem je łatwo jest poznać i z czego poszła ich nowa nazwa „Krasnoludki”. Mają one i teraz życzliwe serce dla ludzi: za trochę jadła, za kropelkę mleka, rade pilnują dobytku dobrego człowieka. Ale gdy głos dzwo-