Strona:PL Maria Konopnicka - O krasnoludkach i o sierotce Marysi.djvu/085

 Po małej chwili wyszedł z chaszczów na polankę leśną, gęstym otoczoną borem. Nad polanką unosiła się cienka smuga dymu z niewielkiego ogniska, przy którem warzyło się coś w kociołku, wydając z siebie woń smaczną.
 Już Podziomek nosem pociągnął i chciał bliżej podejść, jako że na wszelkie jadło był nadzwyczaj czuły, kiedy mały, biegający tam i sam pokurć warczeć i poszczekiwać zaczął. Podniósł się zaraz na poszczekiwanie ono leżący u ogniska cygan, który na drumli grał, a na ramieniu małpkę do łańcuszka przywiązaną trzymając, skakać ją uczył, i spojrzał bystro dokoła. Nic jednak podejrzanego nie dojrzał, Podziomek bowiem, po owej rannej przeprawie z babą, wstręt niejaki do wszelkich spotkań z ludźmi mając, przykucnął za krzakiem tarniny i czekał, co będzie.
 Położył się tedy cygan u ogniska i na nowo lekcyę z małpką zaczął. Co na drumli zapiszczy, to łańcuszkiem szarpnie, a biedna małpka skacze to w prawo, to w lewo, ale tak niezdarnie i tak ociężale, iż cygan raz wraz szturchańcem ją popędzać musi.
 — Biedne zwierzę! — myśli, patrząc na to, Podziomek, który litościwe serce miał, i nieznacznie się z za krzaka wychyli.
 Wtem spojrzy i stanie jak wryty! Wszakże to Koszałek-Opałek we własnej osobie, a nie żadna małpka, po cygańskiej drumli na łańcuszku skacze!
 Sroga żałość i niezmierne zdumienie przeniknęły serce Podziomka tak, iż zwyciężyć ich nie mogąc, do ogniska podejdzie i zawoła:
 — Tyżeś to, uczony mężu, czy mnie wzrok zawodzi?
 A już go i Koszałek-Opałek poznał, więc zakrzyknie głosem: