Strona:PL Maria Konopnicka - O krasnoludkach i o sierotce Marysi.djvu/144

 — Nie mam chaty! Wypędziła mnie gospodyni, com jej gąski pasła.
 — A to zła, niepoczciwa kobieta! — rzecze oburzony Podziomek.
 A Marysia prędko:
 — Nie, nie! To ja zła! To ja niepoczciwa! To przeze mnie lis gąski podusił. O gąski moje! gąski! — zawołała z nową żałością i znów oczy rączkami zakrywszy, zaniosła się płaczem.
 Odjął Podziomek rączki od twarzy dziewczynki i rzecze:
 — Na nic tu płakanie. Trzeba do chaty wracać!
 — Nie, nie! — wołała tem żałośniej Marysia. — Nie mogę, nie chcę wracać! W świat pójdę! Do boru pójdę! Pójdę, gdzie mnie oczy poniosą!
 — Co zaś w boru czynić zamyślasz? Świat też nie grzęda, by go w kółko obejść. Na nic pokuta taka!
 Tu skubać zaczął i szarpać siwego wąsa, w ziemię patrząc, poczem rzekł:
 — Możebym ja na to znalazł radę, żeby gospodyni za gąski zapłacić. Dużoż tego było?
 Ale Marysia zaniosła się na to wielkim płaczem, wołając:
 — Co, co mi z tego, kiedy już nieżywe! Kiedy poduszone, pobite... O Jezu! o Jezu!
 Widząc tedy tak srogą i nieutuloną żałość, zamyślił się Podziomek i znów wąs siwy szarpiąc, w ziemię patrzył. Wreszcie rzekł:
 — Ha, kiedy tak, to niema co, tylko trzeba iść do królowej Tatry. Ta jedna poradzić może!
 Podniesie na to prędko Marysia oczęta, dwie modre gwiazdy, w których nadzieja zatliła i spyta:
 — A dobraż ona?