Strona:PL Maria Konopnicka - O krasnoludkach i o sierotce Marysi.djvu/162

 Żeby ją lepiej obejrzeć, Pietrzyk wdrapał się na grubą wierzbę i zobaczył, że pień tej wierzby był wypróchniały.
 Zaraz mu przyszło na myśl, że z niewielkim zachodem, królewskie pomieszkanie można tam było urządzić. Zawinęły się Krasnoludki ochoczo, jedni pień oczyszczali, drudzy znosili wszystko, co do wygody i ozdoby służyć mogło, i tegoż jeszcze wieczora miał Król Błystek wspaniałą komnatę, w której mu nietylko pięknie było, ale miękko i zacisznie. Mchy zielone i brunatne wyściełały aksamitem caluchne jej wnętrze; po ścianach rozwieszone były przejrzyste zasłony ze szklistych, tęczowemi barwy mieniących się koronek pajęczych, u wejścia wisiała makata upleciona z mietlic srebrzystych, a polne kwiaty i zioła przedziwną wonią napełniały tę monarszą rezydencyę.
 Zdjął koronę król stary, aby głowie zmęczonej ulżyć nieco, a powiesiwszy ją na sęku, berło w kącie postawił. Wnet z dyamentu ogromnego, który w berle osadzony był, uderzyły przecudne blaski, tak, iż zdawało się, że w owym pniu wypróchniałym słońce zabłysło.
 A wtedy stary król, który miał wzrok zmęczony oglądaniem rzeczy tego świata, rozkazał dyament ów zasłonić olszowym liściem, przez który światło, siejąc się, dawało jasność miłą, księżycowej poświacie podobną. Przy tak łagodnych, zielonawych blaskach spoczywał sobie sędziwy król mile, rozmyślając o długich latach swojego żywota, w których ludziom dobrze czynił i skarby ziemi gromadził, aby nie szły w ręce złych, na posługę złemu.
 A tymczasem wierna drużyna królewska obozowała między rozrosłemi korzeniami wierzby owej, na każdy czas będąc na zawołanie pańskie, a mieszkanie sobie