Strona:PL Maria Konopnicka - O krasnoludkach i o sierotce Marysi.djvu/255

 — A to nam się udało! A to się udało!
 — Cicho, waryacie jakiś! — syknął Podziomek, chwytając go za rękę. Taki wrzask czynisz, jakbyś tu sam był! Usłyszy cię jeszcze...
 — I... skąd?... świerszcze pod wieczór tak grają, że wszystko het precz zagłuszą! Ale powiedz sam. Udało się! Hę?
 — Co się nie miało udać! Taka poczciwa dusza, to i sama z siebie do litości skłonna.
 — Pewnie że!... Miód nie dziewczyna! Z innąby nie poszło tak łatwo.
 — Aleś też o tym dębie i o tym pogrzebie tak głośno podszeptywał, żem aż truchlał, czy się nie obejrzy na łopiany!
 — Ja zawsze tak! Prosto z mostu! Co będzie, to będzie. No, i widzisz, że ani się nie spostrzegła.
 — Ależ mi — Podziomek na to — kolana ścierpły! Toć ja w tych badylach od rana już siedzę, a mrówki od chomika oganiam pręcikiem, żeby Marysia dotknąć go się nie bała.
 — A ja — Pietrzyk na to — myślałem, że nogi połamię, takem przed nią leciał do Głodowej Wólki, żeby ją w to miejsce sprowadzić. Myślała nawet, że to ty, bom ze wszystkiem tak kaptur na głowę nasadził i to fajczysko od Modraczka wziąłem, żeby cię lepiej udać! Uh! Jakem też wpadł w te łopiany, myślałem, że wrzasnę... Wyobraź sobie, pokrzywa w nich rosła. Pełno pokrzyw! Żeby mi nie o Króla Jegomościa szło, tobym, nie pytając, wyskoczył... Ale cóż! Naparł się król, żeby koniecznie i koniecznie to ziarno Skrobkowi przez sierotę przyszło.. Niby to, że ją przytulił w swej chacie...
 — Poczciwe królisko!
 — No, to idźmy za nią... Ostrożnie tylko.