Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/011

 — Zbiegłem od ciebie. Napróżno. I tu jesteś. Więc co mam czynić, byś mnie nie katował. Rzuciłem wszystko... tam, byleś mnie nie męczył. Czego żądasz więcej?
 — Żądam, byś rzekł życie całe.
 — Po co? Znasz je. Byłeś ze mną. Wróg!
 — A pomnisz ten zdrój, ten wieczór, tę ciszę, gdyś z Atmą u serca roił życie, a jam ciebie słuchał. Byłżem wrogiem wtedy?
 — Ale ja byłem dzieckiem, nieświadomem życia. Ono przyszło... musiałem żyć.
 — A cóż jest życie?
 — Prawda, znajomość złego i dobrego.
 — Poznałeś wtedy wszystko; wybrałeś wedle woli, drogę i czyn. Pozbyłeś się Atmy. Nie słuchałeś mnie. Byłeś wolny przecie.
 — Wolny... z tobą. Męczennikiem byłem.
 — I otrząsnąłeś się z szaty i odszedłeś uczty swego życia. Zaliś myślał, że przy tej biesiadzie ja jestem, że tam zostanę? Szalony! Do mnie należysz tu i tam... zawsze, wszędzie... od prawieków w prawieki! Rozumiesz?
 — Cierpię, duszę się, męczę. Daj mi nie być!
 — Zrozum, a odejdzie cię pragnienie. Mów ze mną, a umiłujesz. Łachman cię dławił, boś go cuchnącym uczynił. Zrozum, ktoś ty!... Spójrz, gdy otworzone twe źrenice.
 Adam ujrzał górę całą, przepaście bezdenne