Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/017

i wieczory spędzał w biurze, w fabryce, wyjeżdżał do Warszawy, bywał w miasteczku i u sąsiadów. W domu przy obiedzie i wieczerzy rozmawiał swobodnie, w niedzielę grał w winta, żartował, był wesół. Wczoraj wrócił po południu od Gawrońskich, gdzie był sędzią w kompromisie, i zaraz go wezwano do fabryki, w kwestyi jakiejś maszyny. Przy wieczerzy wypił parę kieliszków wina i wcześnie poszedł do siebie, mówiąc, że ma wiele do pisania. Lokaj mu tam zaniósł o dziesiątej herbatę i opowiadał dziś, że go zastał leżącego na otomanie.
 Panie poszły spać o jedenastej. Zbudził je w nocy o piątej krzyk służącego, że pan zabity.
 — Po cóż służący chodził do niego tak rano?
 — Przyszła depesza, odnosił ją, a nie otrzymując odpowiedzi na pukanie, wszedł. Drzwi nie były na klucz zamknięte. Doktór mówi, że strzelił o czwartej, mierzył w serce.
 — Od kogo była depesza?
 — Nie wiem! Gdzieś tu leży.
 Znaleziono ją i prezes przeczytał:
 »Zdrój dla pragnącego — ognisko dla brata«.
 — Co to? Bez podpisu. Pewnie od kobiety. Skąd? — zaniepokoiła się prezesowa.
 — Jakaś Ruda. Dowiem się w telegrafie.
 — Romans miał... Czekał depeszy... nie przychodziła... z desperacyi targnął się na życie!
 Ale prezes depeszę do kieszeni wsunął i ruszył ramionami.