Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/056

żyte, może bezrozumne, a w każdym razie będące głosem wołającego na puszczy. Nie, nie piszę nic, ale czytam wszystko, co inni piszą... i żal mi ich.
 — No, ale skrzypiec nie zarzuciłeś?
 — Nie.
 — Pójdziem do krynicy i będziesz mi grał. Pamętasz... wtedy, gdy byłem na wakacyach i przyjechali Wołodźkowie z Wilna. Toć już temu lat dwadzieścia. Nie wiesz, co się z nimi dzieje?
 — Mieszkają w Petersburgu. On ma wysoką posadę w ministerstwie. Mają dwoje dzieci.
 — Jak ona ślicznie grała! Toć od tych wakacyi jużeśmy się mało co widzieli. Odbiłem się od domu.
 — Stefka umarła, mąż jej z drugą się ożenił i służy w Tule. Kazimierz umarł w Irkucku, dwa lata temu. Zostało nas tylko dwóch.
 — A po nas?
 — Młodyś, żonaty. Dzieci twoje tu przyjdą.
 — Jeśli chcesz dziedziców mieć, to na mnie nie rachuj.
 — To w takim razie stracona placówka!
 Wstrząsnął go dreszcz — jakby nie kwitnąca wiosna była wokoło, ale jesienne mgły, — jakby nie płatki śnieżne leciały z drzew, ale ostatnie zmrożone liście, — jakby nie zawodziły słowiki, ale szare korowody wron krakały pogrzebową pieśń.
 Szli czas jakiś w milczeniu — aż się starszy opamiętał, opanował, przemógł i rzekł:
 — Trzeba było tak robić... basta. Niema nad