Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/058

 — Tylko to boczne skrzydło, cztery pokoje w korytarzu. Reszta stoi pustką; kasztelanowa tam chodzi w księżycowe noce i inni, co tam żyli i panowali. Zachowane sprzęty i ozdoby... wszystko... jakem dostał.
 Na ścieżce od krynicy zamajaczała w zmierzchu postać — i poznał Adam kuzynkę.
 — Przedstaw mnie — rzekł do brata.
 — To twój i mój brat, Atmo — odezwał się Antoni.
 — Atma! — powtórzył Adam zdumiony.
 — Tak. Mam takie imię! — odpowiedziała z uśmiechem, stawiając na ziemi dzban pełen wody i podając mu rękę.
 — Gdzie, kiedy jam to imię słyszał?
 — Możeś studyował sanskryt, bo to znaczy: dusza! — odparł Antoni.
 — Nie, alem słyszał. Nie pamiętam, kiedy, jak!
 Kobieta wzięła dzban i podała Antoniemu.
 — Zgrzanyś dobrze robotą. Wypij.
 — Pięknie tam u krynicy! — rzekł Adam.
 — Wszędzie pięknie! — odparła, obejmując promiennemi oczami widok wokoło.
 Gdy Antoni jej oddał dzban, z którego pił długo i chciwie, Adamowi wyrwało się bezwiednie.
 — Daj i mnie.
 I pił z jakąś lubością wodę chłodną — i wydała mu się inną smakiem od wszelkiego napoju.
 A gdy oderwał usta od ciemnej gliny, spostrzegł