Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/096

sem mam uczucie rekonwalescenta po ciężkiej chorobie — bezmierna rozkosz zdrowia, pragnienie życia. Cieszy mnie wszystko i mam bezgraniczną życzliwość dla całego świata. Rozumiem szczęście!«
 Otaczający go inaczej tłómaczyli zmianę usposobienia:
 — Musiał zrobić jakiś świetny interes — mówili jedni.
 — Szczęśliwy, że nie ma nad karkiem Taubertów.
 — Ma nową kochankę.
 — Zachorował na popularność. Do czegoś mu to potrzebne.
 — Tajemnicza jakaś gra. Trzeba się mieć na baczności.
 Takie były zdania i uwagi, pozornie różne, a tak w gruncie jednolite.
 Ludzie potrafią mówić o wszystkiem, tylko o bliźnim nie potrafią mówić — bliźniego się tylko obmawia. Jedyną w tem pociechą jest, że obmawiany nie dowie się prawie nigdy, jakim jest w ustach »przyjaciół« — i dlatego i Jaworski mógł co wieczór pisać do Atmy: »Świat jest piękny, ludzie są dobrzy — będę dobry!«
 Pierwszem tchnieniem dusznych nizin był Ignac.
 Przyjechał niespodziewanie — zgrany, zhulany, bez grosza, ze zwykłym zamiarem »naciągnięcia« szwagra.