Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/105

opieki; a jeśli się ubieram przyzwoicie, to robię to dla ciebie. Nie mogę być szurgotem i abnegatką. Zresztą ubieram się i jeżdżę za swoje pieniądze.
 Tu zaczęła się trząść i szlochać, łamiąc ręce rozpacznie.
 — Anielko, zastanów się! O co, dlaczego tak się wzruszasz? Czem cię dotknąłem? Przecie nie możesz brać mi za złe, że chciałbym z tobą żyć, pracować, jak wszyscy ludzie żonaci, mieć własny dom.
 Pochylił się, chciał ją ująć za rękę. Usunęła się, wołając wśród łkań:
 — Chcesz mnie zabić, zadręczyć... nie masz serca, litości. Ach, ja nieszczęśliwa!
 Wstał zniecierpliwiony.
 — A więc zostań! Nie zmuszam cię, ani żądam ofiar. Będzie, jak chciałaś!
 Wyszedł z pokoju, z domu, na miasto — załatwił parę interesów, pojechał na kolej — wprost do Zacisza, przygotowany na walkę.
 Cisza trwała jednak cały tydzień — aż wreszcie pewnego dnia, gdy pracował w biurze fabryki, zjawił się stary Taubert.
 Przywitali się, rozmówili o bieżących sprawach, jak dwóch solidnych spólników, a gdy się temat wyczerpał, teść rzekł:
 — Anielkę zostawiłem w Warszawie ciężko chorą.