Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/112

mu coś wołają, jakby zdala ktoś go doganiał i zdyszany, tę nazwę przypomniał.
 Stanął, nasłuchiwał, głos był za nim, zawrócił, słyszał znowu za sobą — gdy dążył w górę, głos dochodził z pod ziemi, gdy zstępował, dochodził go dźwięk za ścianą, wysoko, wreszcie na jakichś schodach się potknął — uderzył głową o stopień i obudził się. Głos, dźwięk — brzmiał i na jawie, ale nie było to wołanie do niego, to kobieta w drugim kącie wagonu, skulona z głową w dłoniach — łkała.
 Pierwszym odruchem Adam się zerwał.
 — Co pani? — spytał przerażony.
 Przeraziła się też i ona, wzdrygnęła się, wyprostowała i spojrzeli na siebie.
 Oczy jej pełne łez i bezmiernej żałości patrzyły nań z osłupieniem i trwogą, wtuliła się, jakby przed widmem, w kąt.
 — Przepraszam panią! — szepnął, cofając się na swe miejsce i odzyskując pojęcie swego nietaktu.
 Patrzała na niego wciąż, i przemówiła wreszcie. Głos miała dziwny: głuchy a przejmujący.
 — Byłam pewna, że pana spotkam, że będziemy ze sobą.
 — Znam pana oddawna. Pięć lat. Pan mnie zauważył dopiero tego lata, gdy pan spotykał żonę swą na dworcu. A może i wtedy nie zapamiętał?
 — Rzeczywiście. Przypominam sobie.
 — Ja pana znam od pięciu lat. Byliśmy