Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/119

kiej pieśni zimy? Długo tak nieruchoma, trwała, aż nagle drgnęła, przechyliła się, dotknęła śpiącego.
 Poruszył się, ale nie obudził. Głosem sennym rzekł tylko — powoli.
 — Niech pani się nie troska. Będę na czas!
 Atma nie budziła go więcej, zadumała się, splótłszy na kolanach ręce; twarz miała jakby osnutą smutkiem i niepokojem, raz wraz podnosiła oczy do okna, nadsłuchiwała.
 Wreszcie Antoni się ocknął i zerwał.
 — Śniłeś co? — spytała.
 Zastanowił się, pomyślał.
 — Może być, ale nie pamiętam — odparł.
 — Jedź do Petersburga — jesteś tam potrzebny.
 — Nieszczęście jakie u niej? — zagadnął przejęty.
 — Potrzebny jesteś jej i jemu.
 — Komu? Jemu?
 — Adamowi.
 — To jedź i ty.
 — Nie. Mnie nie czas. Ty jedź zaraz. We śnie widziałeś — słyszałeś — mówiłeś z nią. Jedź!
 Spojrzała na zegarek, wyszedł na korytarz wołając Makara. Atma wstała też, by mu rzeczy — upakować — nie mówili więcej ze sobą.
 Po trzech dnach ciężkiej podróży Antoni dotarł do Petersburga, przebrał się w hotelu, i o zmro-