Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/123

go i odrzucało wszystko: banalność domu, otoczenia, towarzystwa, jej zachowanie powierzchownie swobodne, jej niewolniczość dla świata i formułek.
 Na dworze była już noc i śnieg padał. Idąc bez celu, Antoni znalazł się na pustych ulicach i wreszcie zauważył, że przed nim od dość dawna szła para ludzi. Kochankowie zapewne — jak on z cierpienia, tak oni ze szczęśliwości nie odczuwający niepogody, niepamiętni czasu i miejsca. Szli do siebie przytuleni, głowa przy głowie, szepcząc. Stanęli wreszcie przed jakąś bramą, zaczęli się żegnać. Antoni zatrzymał się opodal przez delikatność. Z jakąś gorzką zawiścią i smutkiem patrzał na ostatni uścisk, długi pocałunek, głuchy szept rozstania, i stał jeszcze, gdy mężczyzna zwrócił — natknął się prawie na niego.
 — Adam! — wyrwało mu się mimowoli.
 Tamten drgnął — sekundę patrzał nań nieobecny myślą i duszą — aż oprzytomniał, poznał.
 — Ty! — zdumiał.
 I nic więcej nie rzekli. Uścisnęli się — poszli razem.
 — Gdzie mieszkasz? — spytał wreszcie Adam.
 Antoni wymienił nazwę hotelu.
 — Przeprowadzę cię.
 Znowu milczeli.
 — Dawnoś tutaj?
 — Dziś przyjechałem. Zapewne jutro wyjadę. A ty?