Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/124

 — Ja? — zamyślił się. — Naprawdę nie wiem!
 — Którego dziś mamy?
 — Dwudziesty trzeci.
 — Ano — to jestem już dziesięć dni.
 Teraz Antoni zauważył, jak bardzo się zmienił. Oczy miał pogłębione, pełne życia i ognia, rysy miękkie, na ustach uśmiech, w całej postaci jakby rozprzężenie i młodzieńcza żywość.
 — Biedak! — pomyślał z serdecznem współczuciem, a głośno rzekł:
 — Dziesięć dni. Nie długo. Dobrze, że się zabawiasz.
 — Ja się nie bawię. Ja raz pierwszy w życiu jestem nareszcie szczęśliwy.
 — Rad jestem. To koniecznie przeżyć trzeba.
 — Antek, rozumiesz mnie, nie potępisz?
 — Za co? Jabym za takie dziesięć dni, życie dał. Przychodzi czas sercu kwitnąć, jak jabłoni wiosną. Dziesięć dni — wydziedziczony i kaleka, kto takich nie miał.
 — Oby błogosławiona była — za moją szczęśliwość! — szepnął Adam z głębi duszy.
 Szli jakiś czas w uroczystem skupieniu.
 — Przyjechałeś tu do pani Anny? — spytał Adam.
 — Nie wiem. Wyprawiła mnie Atma, mówiąc, że jestem tu komuś potrzebny.
 — Jakto? Nie mówiła komu?
 — Nie. To się okaże. Ona się nigdy nie myli.