Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/134

rzekł zimno Adam, odzyskując wobec katastrofy całą swą równowagę i urzędowy spokój.
 — W takiem błocie uczciwy i porządny człowiek nie może zostać! — wybuchnął dyrektor. — Być pod władzą pana Wojdaka! Nie! Zresztą — pan się sam przekona. Tu się dzieją — ohydne rzeczy!
 Adam zabrał się do gruntownej kontroli roboty i rachunków — i coraz bardziej zajęcie go pochłaniało. Nie znalazł nigdzie jednak potwierdzenia dowodzeń Zaremby. Wydatek był średni, maszyny w porządku, rachunki normalne. Wydawało mu się tylko, że urzędnicy byli jacyś osowiali — kasyer jakby zmieszany, magazynier wystraszony. Coś było w powietrzu niezwykłego, niepokojącego.
 Tak mu czas zeszedł do południa, i wtedy dopiero poszedł do pałacu.
 — Właściwie dlaczego oni tu siedzą, a nie w Warszawie? — pomyślał z niechęcią.
 Coby dał za to, by poza pracą — być samym.
 Wspomnienia były za świeże, za bolesne; przymus towarzyski nad siły ciężki.
 Zastał rodzinę już zebraną w jadalni — miny jak zwykle oficyalnie nudne.
 — Ależ siedziałeś w tym Petersburgu! — rzekł stary.
 — Mało co dłużej, niż zamierzałem.
 — Załatwiłeś wszystko pomyślnie?
 — Tak. Wszystko! — odparł.