Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/139

z tą siłą Taubertowi dokuczyć, myśl ta czyniła mu rozkosz.
 Nazajutrz w biurze ze szczególną przyjemnością źle traktował każdą sprawę, ostro urzędników.
 O południu wszedł do laboratoryum i znalazł przy robocie już Wojdaka.
 Miał krepę u surduta i wyglądał źle, mizernie, z jakimś mętnym wyrazem oczu.
 — A, wrócił pan przecie! — przywitał go.
 — Tak, wprost z pogrzebu ojca, i będę pana prosił o uwolnienie mnie z posady — wobec konieczności zajęcia się sprawami rodzinnemi.
 — Otrzymał pan spadek?
 — Matkę niedołężną, czworo rodzeństwa i ruinę.
 — Słyszałem, że ojciec pana miał fabrykę.
 — Niestety — już piąta z rzędu — warsztaty żelazne obciążone długami. Właściwie w tej chwili, naszego w tem nic niema oprócz firmy.
 — Mój teść będzie bardzo nierad stracić tu pana. Podobno odkrył pan grube malwersacye?
 — Czy miałem je zamilczeć?
 — W każdym razie ujawnić je mnie jako administratorowi. Ale o to mniejsza. W każdym razie o mnie się tu wszystko musi oprzeć.
 Pod zimnemi jego oczami Wojdak swoje spuścił.
 — Przedstawię panu dowody. Kiedy będę się mógł uwolnić?