Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/145

 Wojdak był wciąż blady jak ściana, ale już panował nad sobą, i patrzał śmiało.
 — Mam! — rzekł twardo. — Kochałem ją, kocham, w śmierć i po śmierci kochać nie przestanę.
 — A tę śmierć widzi pan przed sobą?
 — Widzę. Z pana ręki czy ze swojej — wszystko mi jedno. Pożegnałem ją na zawsze. Jestem na pana rozkazy.
 — Jak na złodzieja — bardzo szlachetny gust, — roześmiał się szyderczo Jaworski.
 Wojdak skoczył — podniósł rękę do piersi.
 — A pan takim złodziejem — nigdy nie był! — wybuchnął.
 — Zdaje mi się, że pan chce dysputować ze mną!
 — Nie, ale nie zniosę obelg. Jeślim zawinił — zapłacę.
 — Czem?
 — Krwią i życiem wedle światowych obyczajów.
 — Czekam pańskiej dyspozycyi.
 — Pojedynku pan się spodziewa?
 — Wolałbym prędszy i mniej rozgłośniejszy koniec.
 — Naprzykład?
 — Świece się dopalają — ta moja — tamta pańska. Czyja pierwsza zgaśnie — ten się usunie z życia — cicho, samotnie — nie obryzgując swą krwią ani skandalem blizkich i drogich.