Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/152

pociąg — i sam upakował swe rzeczy do ręcznego kuferka.
 Zapowiedział, że wyjeżdża na dni parę do Warszawy w interesach fabrycznych, i rzeczywiście z teściem mówił tylko o sprawach pieniężnych.
 Taubert zagadnął go, czy prawdą jest, że sprzedał kilka swych akcyi cukrowni.
 — Istotnie, sprzedałem. Potrzebuję gotówki.
 — Masz na widoku jaki interes? — ciekawie jął badać stary.
 — Może być. Dziś wieczorem jadę do Petersburga.
 — Słuchajno. Jeśli to z intendenturą — przyjmij mnie do spółki.
 — Za powrotem odpowiem.
 — Tak, tak. Znam ciebie. Nie lubisz zbytniej szczerości, i masz racyę. Jedź — a pamiętaj o mnie!
 Rozpromieniał Taubert, i oddawna nie był dla zięcia tak serdeczny. Rozmawiali swobodnie do późnego wieczoru, wreszcie Jaworski na zegar spojrzał — i wstał.
 — Co ty masz za zegarek obskurny? — rzekł Taubert.
 — Oddałem swój do reperacyi.
 Pożegnali się i Jaworski ruszył na kolej. Po drodze zatrzymał się w jakiejś obskurnej golarni, kazał ogolić zarost, ostrzydz włosy przy skórze, i przystrzydz wąsy. Na dworcu nacisnął kapelusz