Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/158

był dotąd — leżało na dnie — że Adam Jaworski umarł — skończył!
 A wtem go ktoś potrącił.
 — Ty czego tu! — krzyknął człek w kolejowej czapce.
 — Robić przyszedłem.
 — Siadaj na drezynę i machaj! Masz tu depeszę — oddaj naczelnikowi. Przywieziesz majstrów. Ty siadaj z nim! — krzyknął na dróżnika. Ruszyli, we dwóch pchając wagonik.
 — Ot, chryja będzie! — rzekł dróżnik. — A ja, jakbym przeczuwał. Mówiłem wczoraj Morasowi, co w budce przy moście siedzi. Woda raptem ruszyła — żeby mostu nie zniosło. Ot, i jest. Moras przepadł. Wygonią go z wilczym biletem.
 — Duży był pociąg?
 — Nie. Wiadomo, kuryer.
 — He zginęło ludzi — niewiadomo.
 — Sztuk ze dwadzieścia. Bo w tych dwóch wagonach trochę zostało. Konduktor też jeden w ostatnim wagonie był.
 — Az tamtych nikt się nie uratował?
 — Skąd! I Jezu! pewnie nie miał czasu żaden krzyknąć. Toć noc. Bogate państwo spali wygodnie.
 — Będą wydobywać z rzeki?
 — Juści. Roboty będzie huk — pieniędzy szmat ludzie zarobią. Wy, kto?
 — Z Białegostoku idę — roboty szukam.