Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/161

stacyi papiery i usiadł na skraju nasypu — aby czekać na dróżnika.
 Ale po chwili z dołu od wybrzeża rozległo się wołanie kacapa cieśli:
 — E — ty — traktiernik — białoręki — podaj ćwieki z drezyny!
 Usłuchał. Cieśla odbił skrzynkę i rzekł:
 — Nu — topora nie masz?
 — Nie.
 — To stań z Miszką deski rznąć. Żywo!
 Ani się spostrzegł Jaworski, jak go cieśle wzięli sobie za czwartego. Po godzinie roboty, już bez komendy wiedział, co robić. Majster wymyślający i kułakujący nawet robotników chłopów, jemu nie cisnął ani razu przekleństwa.
 Ale dłonie miał starte ze skóry, a ramiona mdlejące ze zmęczenia i myślał ze zgrozą, że lada chwila ustanie. A przecie wytrwał do wieczora — ale gdy cieśle zaprzestali roboty, w oczach mu było ciemno, w głowie miał zawrót, i usiadł nad wodą — nie zdolny się poruszyć.
 — Nu, co ty! — burknął cieśla. — Jeszcze trzeba barak sklecić, powieczerzać — do naczalstwa po wygody iść — po charczę, po wódkę. Ty czego siadł?
 — Ustałem. Zostanę tutaj.
 — Aha, talerze w restoranie podawać lżej — zaśmiali się.
 — Co robić. Przywyknę i do topora.