Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/176

mu ciągle na myśl ślepa starucha w przytułku, i gdy się doczekał niedzieli — pojechał do miasteczka na pocztę — wysłał bez listu, bez słowa wieści dziesięć rubli pod jej adresem, a gdy to uczynił, odczuł zadowolenie.
 W parę tygodni potem — wieczorem, w oberży, ujrzał Samolika.
 — Ot, wytrzymałem! Już od wczoraj robię! — pochwalił się. — Chodź, postawię ci wódki!
 — Nie trzeba. Nie lubię pić!
 — To jakże! Ratował ty mnie jak swojak.
 — To rad, że wytrzymałeś — i dosyć.
 — Ja do matki pisał nawet o tobie. Nie chodziłbym po świecie — żeby nie ty. Ot, weź choć tytoniu!
 Wypalił Jaworski z nim papierosa, i rozeszli się. Ale w jakiś czas potem Samolik znowu przyszedł wieczorem do baraku cieśli i wywołał go.
 — Czy tobie Adam na imię? — spytał.
 — Adam.
 — Bo to matka mi pisze, że ślepej Karlińskiej syn przesłał dziesięć rubli — a że ja o tobie pisałem — wiec stara nie daje jej spokoju, żeby się dowiedzieć — może ty ten syn właśnie.
 — Co jej z tego przyjdzie!
 — Ot, może się ucieszy nieboractwo!
 Jaworski milczał.
 — Nu, tobie może nie miło — żeś nie żaden naczelnik — a czarnoroboczy. Ale — matce — to