Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/177

jedno! Będzie rada z króla i z pastucha — byle żywy.
 — Pisz — kiedy chcesz! — odparł, odchodząc.
 W pół lata cieśle skończyli roboty przy moście i poczęli się zbierać do budowy przy koszarach w Kowlu i Własow zagadnął Jaworskiego:
 — Pójdziesz z nami?
 Onby chętniej został. Nęciła go pustka otoczenia, spokojne kąty nad rzeką, powietrze, natura! Ale zima to wszystko przerwie — roboty się skończą, trzeba będzie iść za chlebem między ludzi.
 A Własow zaniepokojony tem wahaniem, dodał:
 — Do zimy zarobisz z nami jeszcze rubli ze czterdzieści. Nie pijesz — nie hulasz — to i wystarczy do wiosny. Podrużyliśmy się z tobą, damy zarobić jak swojemu bratu.
 A Miszka dodał:
 — A zawszeć z toporem lepiej, jak talerze zmywać! Już ty nie marnuj, coś się nauczył.
 — Nie okpił ja ciebie w rachunku ni na kopiejkę — rzekł Własow.
 Omówili tedy warunki — i kończyli śpiesznie robotę. W przeddzień wyjazdu — Samolik przyniósł mu jakiś papier.
 — To z domu mnie przysłali — żeby tobie oddać.
 Jaworski spojrzał. Był to list, pisany dość koślawo.