Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/185

 — Rozumie pan obce języki?
 — Tak — trochę.
 Gdy przegląda katalog, pełen marnych romansów i broszur mało wartych, obcy mężczyzna obejrzał go od czapki do butów, i wreszcie rzekł, czysto po polsku:
 — Ja mam parę dobrych polskich książek. Mogę pożyczyć — żebym wiedział, komu. Wy tutejszy?
 — Nie. Na robocie byłem, przy koszarach.
 — Teraz bez zajęcia. Zdun jesteście?
 — Cieśla. Z kacapami robiłem.
 — Polak?
 — Tak. Karliński.
 — Ja się nazywam Mateja, ślusarz — w kolejowych warsztatach robię od paru miesięcy. A wy dawno bez zajęcia?
 — Ledwie parę dni.
 — Zostaniecie tutaj?
 — Nie wiem. Może się co trafi. A nie — pójdę gdzieindziej. Sam jestem — nic nie trzyma. Wieczór się dłużył — chciałem poczytać
 — No, no — rzadki gust u naszego brata, robociarza. I umiecie po niemiecku, po francusku. Mógłby z was zecer być.
 — Można się wszystkiego nauczyć — jak trzeba.
 — Nasz brat, proletaryusz, w dobrej szkole