Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/187

dniej, tu aż się roi od szpiegów — i naród zbierany — niema z kim gadać — robota nie idzie!
 — Propaganda?
 — Juści! Zaczynać trzeba od prywatnych zakładów.
 — Wy z partyi?
 — A wy?
 — Ja nie!
 — Czemu? Dobrze wam tak?
 — Nie zazdroszczę bogaczom.
 — A cudzy głód i nędza was nie obchodzi?
 — A wam zda się sytością i spokojem pełny brzuch i kieszeń?
 — Spróbuję, to wam odpowiem! — zaśmiał się Mateja. — A wy gadacie, jak burżuj.
 Postawił na stole herbatę i zakąskę i spojrzał podejrzliwie na gościa.
 Jaworski zdjął kożuch. Koszulę miał na sobie perkalową, zblakłą, przepoconą — na wzrok Matei wyciągnął ramiona i pokazał mu swe dłonie, twarde, jak podeszwy, mozoły, szramy skaleczeń, pościerane paznogcie.
 Potem sięgnął w zanadrze i pokazał swe świadectwo robót u mostu, i niezdarnie pisany atestat Własowa.
 — Anim burżuj, ani szpicel jestem. Robotnik jak i wy — niższy — prosty cieśla. Pracowałem lato całe u majstra, dostawałem sześćdziesiąt kop. i strawę.