Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/189

cach, pochwytanymi z broszur cytatami i frazesami.
 Jankowski łyskał zajadle oczami, spluwał i świstał przez zęby, jak żmija. Mówił mało, z nienawiścią i szyderstwem. Kubik podpił i drwił ze wszystkiego, lub opowiadał cyniczne anegdoty o kobietach. Godzili się na jedno, że zarobek marny, praca ciężka i nienawistna — i zwalić trzeba cały świata porządek.
 Gdy Jaworski wrócił do siebie o jedenastej — zastał swego gospodarza jeszcze skulonego nad robotą. Wszyscy zresztą spali — nie było kąta, gdzieby nie leżało ciało ludzkie! Słychać było kaszel, świszczące oddechy, stękania. Żyd rymarz pod wiszącą lampką zaszywał stare uzdy.
 — Późno już, panie Lejba! — rzekł Jaworski.
 Rymarz podniósł oczy, jakby zbudzony ze snu.
 — Och — wyśpię się w szabas! Jutro przyślą po robotę ze dworu — i zapłacą. Trzeba skończyć.
 — Ciężko pracujecie?
 — Nie, chwała Bogu, jak dużo roboty.
 — Może wam pomódz? I mnie się spać nie chce.
 — Albo to umiecie rzemiosło?
 — Chyba uzdę zeszyć potrafię.
 Usiadł na miejscu młodego Icka, syna gospodarza, i wziął się do rozpoczętej przezeń roboty.
 Nie była trudną i wydała mu się przyjemnością w porównaniu wieczora, spędzonego ze ślusa-