Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/190

rzami. Pracowali w milczeniu, aż wreszcie żyd się odezwał:
 — Wy to pewnie nie z prostych?
 — Jakto? Cieśla jestem.
 — Nu, ja wiem — ale z delikatniejszych ludzi.
 — Dlaczego tak wam się zdaje?
 — Ze wszystkiego. Wy nie cham. Już trzeci miesiąc jesteście, ani razu pijani nie wrócili, ani grubego słowa nie rzekli. Wy nie tutejszy?
 — Nie — za robotą chodzę. Znajomości nie mam, to i kompanii niema. A teraz, jak zima nastała, a roboty niema, to i sam nie wiem, co z czasem począć.
 — A familii u was niema?
 — Nie.
 — Myślicie tu zimować?
 — Sam nie wiem. Żeby jaka robota!
 — Dla cieślarzy teraz głodny czas.
 — Wasze lepsze rzemiosło.
 Lejba głową pokiwał.
 — Ot, Bogu dzięki, że własny dom. Ale zdrowia już mało. Syn do Ameryki jedzie, trzeba pożyczyć sto rubli na drogę. Dziewczynę trzeba za mąż oddać, troje się uczy — dwoje maleńkich. Jest chwała Bogu familia! Rzemiosło — wiadomo — czasem ciągle robota, czasem trzeba jej szukać. Żona kramik ma, Ryfka szyje — at!
 — Nie skarżycie się?
 — A co to pomoże, skarżyć się, a komu? Jakie