Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/193

 — Co z was za kolega? Chce wam się tu w tym żydowskim zaduchu siedzieć!
 — My wszyscy przecie roboczy naród.
 — Ale, akurat właśnie — urągliwie zaśmiał się Kubik. — Przez żydowskie partolstwo — nasz brat chleba nie ma.
 Lejba głowę podniósł, spojrzał nań, ale milczał.
 — Przecie wy bez chleba nie jesteście.
 — Człowiek nie tylko o sobie mówi.
 — A żydów to głodnych i w nędzy niema?
 — Cholera na nich. Co mnie do nich.
 — Ja nie partyjnik — to mnie każdy robotnik brat.
 — Winszuję. Lokajem u mechesa pewnie byliście!
 — A wy — jak niesiecie pieniądze do Szyfmanowej na dziewki i piwo — nie pracujecie to dla niej na kamienicę?
 — Możeście też u jakiego klechy lokajowali! Bywajcie zdrowi. Nie będzie z nas kompanii.
 Wyszedł, trzasnąwszy drzwiami.
 Po długiem milczeniu rzekł Lejba:
 — Szkoda, że Icek nie słyszał. On do takich chodzi, ale oni jemu inaczej gadają. Ja jego umyślnie do Ameryki wysyłam. Tutaj to niby ma do równości dojść — a to taka równość, że najpierw odbiorą bogatym — a jak sami staną się bogaci — to wyduszą wszystkich słabszych — nu i będzie ten