Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/194

sam sztuk — na inny manier. Te ślusarze to czyste rozbójniki — ich całe miasto się lęka. Już raz, jak się popili — zapalili miasto.
 W parę dni potem, w niedzielę, spotkał znowu Jaworski Kubika w sklepie, gdzie wstąpił po tytoń.
 Ślusarz podpity był, ale nie pamiętny złego rozstania, zaczepił go uprzejmie, i zaprosił do kwatery. Po drodze rzekł ze śmiechem:
 — Już mi nie dziw, że tak świadczycie żydowi, jakem zobaczył dziewczynę.
 — Jaką dziewczynę?
 — Ano — jego córkę. I jabym chomonta łatał.
 — Taka ma być ładna? Która? Tam tych dziewcząt pełno. Nie uważałem.
 — Po co mi zawracacie gitarę. A co będzie, jak ją wam odbiję?
 Jaworski ruszył ramionami.
 — Braknie wam dziewek u Szyfmanowej?
 — Możecie wy sobie na co lepszego pozwolić, mogę i ja.
 — Ni sobie pozwalam, ni zabraniam. Kobieta mi — czy to drzewo — jedno.
 — Więc mi nie bronicie waszej rymarzówny?
 — Broniłbym każdego słabszego przed krzywdą silniejszego — to nasze robocze prawo, ale myślę, że tak mówicie, byle mówić.
 — No, pewnie! — roześmiał się Kubik.
 W kwaterze nie zastali towarzyszy. Ślusarz pociągnął go do traktyerni, gdzie zastali dużo kole-