Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/201

pracować czas jakiś nie będzie mógł, dziecko jedno ze strachu dostało konwulsyi — a dziewczyna leży i gorączkuje. Kto im wynagrodzi — kto ich będzie leczyć i karmić? To niech też ten sąd zdecyduje.
 — To nie twoja sprawa. Lejba Minc może do nas skarżyć. Ty siebie pilnuj!
 — Przed czem?
 — Przed naszą karą.
 — Za co? Więc pochwalacie czyn Kubika?
 — On już cierpi.
 — A ja co miałem robić, zbudzony tym skandalem? Dopuścić do kryminału?
 — Równe prawo Kubika do kobiety, jak twoje.
 — Ja też mu tych praw nie zaprzeczałem — tylko ona, i wydały go nie moja denuncyacya, ale ślady jej zębów i paznogci.
 — Dosyć! — krzyknął jeden ze ślusarzy. — Pysk stul i czekaj wyroku.
 Jaworski wzdrygnął się, zerwał ze stołka, ale się pohamował, zaciął zęby.
 »Sąd« skupił się u stołu, poczęli szeptać.
 Księgarz widocznie był osobą decydującą, bo zwracał się często do niego — on milczał — w końcu rzucił parę słów, tamci potwierdzili — i Mateja zabrał głos:
 — Jako karę za wydanie władzy towarzysza — zapłacisz partyi — na rzecz rodziny uwięzionego dwadzieścia pięć rubli.