Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/216

 W parę dni potem doktór, obejrzawszy go podczas pośpiesznej wizyty, rzekł do felczera:
 — Tego już można jutro wypisać. Miejsc braknie.
 — Proszę pana doktora, jeszcze mi bardzo słabo! — zaprotestował.
 — To płać.
 Zwiesił głowę i umilkł. Posiadał już tylko piętnaście rubli, a na świecie był luty.
 Nazajutrz przyniesiono mu jego odzież i kazano się wynosić. Zebrał siły woli, przebrał się, zaczął się żegnać z towarzyszami.
 Kacperski obiecał, że byle się dźwignął, nie zapomni go odszukać. Jankowski przypomniał adwokata. Jemu z osłabienia świat kołował w oczach, uginały się nogi, na czoło występował pot.
 Uśmiechał się do nich, podziękował felczerowi i dozorcy i wyszedł na ulicę. Ale tam zamroczyło go świeże powietrze, poraził blask dnia, zatoczył się i usiadł pod ścianą, czując, że traci przytomność. Ocuciło go szturchanie i gruby głos:
 — Ty co? Upił się! Ruszaj, bo do »części« wezmę! — Był to policyant.
 Z trudem Jaworski się dźwignął na nogi.
 — Ze szpitala wyszedłem! Słabo! — rzekł.
 — A gdzie twoja kwatera?
 — U Lejby Minca.
 — Paszport masz?