Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/219

głodnem, o sprawie, dla której przyszedł na kolej — przejęty tylko uczuciem ulgi — że wśród nich — nie jest i nie będzie.
 U Lejby zastał gości, dwóch żydów porządnie ubranych, palących cygara z minami wielkich panów.
 — O, to ten pan właśnie! — zawołał rymarz na jego widok — i zaraz zaczął z niebywałą u niego żywością:
 — To mojej żony krewni, te kupcy. Oni są wierniki wielkiej leśnej kantory. Oni tu przyjechali po ludzi do drzewa — na wodę. — Moja Ryfka u nich teraz w Pińsku mieszka. Oni słyszeli o panu, oni panu u siebie służbę dadzą.
 Żydzi przypatrywali mu się bystro, i jeden rzekł:
 — Ja pana już raz gdzieś widziałem.
 Jaworski spojrzał nań, i także twarz ta wydała mu się nie obcą, i po chwili rzekł:
 — Był pan w Horbach, w karczmie zeszłej wiosny, kiedy most pod pociągiem się zawalił.
 — Ma pan dobre oko i pamięć! Prawda, byłem.
 — A pan — majster — cieślarz?
 — Robiłem toporem. Ale teraz bardzo jeszcze słaby jestem — niedawno ze szpitala.
 Lejba począł im coś opowiadać po żydowsku — słuchali, bystro patrząc, głowami kiwając. Wreszcie starszy, wyższy snać stanowiskiem, rzekł: