Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/227

a sięgnął po rachunkową księgę. Karliński dobył notatnik.
 — Pensye miesięczne 40 r. Kowalowi 5 r. kop., deski 7 r. 30 kop., dębina 3 r. — począł dyktować.
 — Z drobnego targu wyciągniesz! Dobrze? — mruknął stary, trochę nieśmiało.
 — Dobrze, panie. Tylko czy pan już posłał dla Jaśka do szkoły?
 — Posłałem. Madzia nosiła na pocztę.
 — Pisał do mnie, że bardzo szczęśliwy i panu wdzięczny.
 — Mnie! Niech tobie będzie wdzięczny. Żeby nie ty, musiałby we młynie siedzieć i pracować!
 — Dobrze się stało wszystkim. Zły by z niego był młynarz, a sławny będzie rzeźbiarz!
 Stary ręką machnął.
 — Zrobiłeś jak chciałeś, a ty swej obietnicy dotrzymaj.
 — Czy nie dotrzymuję?
 — Ja nie wiem. Co to może wiedzieć paralityk. Przykuty jestem do tej izby i stołka. Jakubowicz śmiał się wczoraj, że w młynie przesypiasz noce, przeromansowane z tą rozwódką, córką organisty.
 — Żarty lubi pan Jakubowicz! — odparł spokojnie.
 Do pokoju weszła młoda piękna kobieta. Ukłonił się Karliński i wziął z jej rąk paczkę gazy do