Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/230

 — To i nieszczęśliwych może niema? — spytała ponuro.
 — Oj — i tych nie brak. Każdy ze siebie może zrobić szczęśliwego, albo nieszczęśliwego.
 — Albo to prawda. Już się rodzi człowiek na zły lub dobry los, i jak komu niedola sądzona, niema ratunku. Temu tylko dobrze, co ma serce z kamienia.
 — Tedy trzeba się starać, by serce mieć twarde!
 — To też panu dobrze! — mruknęła szyderczo.
 Milczał — jedząc spiesznie. Potem zapalił papierosa i rzekł do Koźlakowskiej.
 — Myślę niedługo własne gospodarstwo założyć.
 — Żeni się pan?
 — Nie. Mam żonę — inośmy się rozeszli. Matkę chcę sprowadzić sobie na gospodynię.
 Koźlakowska pokiwała głową.
 — Niech to pana nie uraża — ale żona, co pana porzuciła — toć dopiero musiała być — głupia wedle pańskiego powiedzenia.
 Szymborska zerwała się z miejsca, cisnęła robotę, zarzuciła chustkę na głowę, i wyszła.
 Starzy spojrzeli po sobie z niepokojem, i zapanowało długie milczenie.
 Jaworskiego znowu zdjęła wątpliwość, strach, jakiś niepokój, czy dobrze czyni.
 — Dobranoc państwu! — rzucił śpiesznie, i wyszedł. Na placu przed kościołem pusto było, noc