Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/235

 Pięć lat ubiegło, jeszcze tylko raz był tak na sprawie w obliczu ciszy gwiezdnej, wtedy gdy Janka Baczyńskiego zluzował w młynie, by mógł w świat iść i sztuce służyć! Potem oddał się bardziej swemu zajęciu, sprawom praktycznym i przyszedł nań okres stagnacyi ducha.
 I teraz nie chciał na sprawę iść, nie, po co? Jeśli i źle postąpił, ani cofnąć, ani zmienić, stała się zła konieczność, do ziemi był przykuty!
 Ociężał mu krok, zgarbił się kark, oczy uciekły od gwiazd, patrzyły pod stopy i szedł jakby brzemię miał na barkach, do swej stancyi... Na ławce u młyna czekała już na niego Szymborska.
 — Cudna noc! Pójdźmy nad rzekę, bo ledwie chwilę mam dzisiaj wolną. Od północy mój dyżur.
 — Chodźmy! — rzekła, jakby z żalem.
 Gdy się znaleźli na brzegu rzeczki, wśród olch, ramieniem ją objął.
 — Cudny świat. Pacierze się chce odmawiać — szepnął.
 — I całować! — odparła gorąco, przywierając piersią do niego, łaknącemi usty szukając jego ust.
 Popatrzał jej głęboko w oczy.
 — Czyś ty tylko pożądanie, Hanka?
 — Coś ty taki inny! Ktoś cię zbuntował na mnie. Napletli coś wrogi!
 — Nie. Pomówić z tobą chciałem. Poznać się.