Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/238

Praktykant podpisał, siadł na konia i pogroził prętem.
 — Ze mną nie będziesz miał kompanii, i pisarzem się nie zastawisz. Jaśnie pan młynarz, psia mać.
 Z młyna na hałas wylegli chłopacy, a żyd, który po swe mlewo zajechał — rzekł, patrząc za odjeżdżającym:
 — Jaki gorący. To ze złości, że wczoraj się zgrał w karty u Jakubowicza.
 Jaworski patrzał na podpis w księdze, jakby czytać nie umiał.
 — Jak on się nazywa? — spytał żyda.
 — Ten błazen? Wojdak.
 — Wojdak? Na pewno?
 — Co niema być na pewno. Po żydach naszych są już jego kartki na pieniądze i znają jego w miasteczku. Co nocy bywa.
 — Skąd on? Nie wiecie?
 — Ze świata. Taki wiatr. Podobno krewny rządcy. — W Karlińskim wstrząsnęło się wszystko, jakby pękła skorupa wybuchnęła z wnętrza lawa gorąca wspomnień i zalała go straszną pożogą.
 A w parę dni potem żona rządcy — wstąpiła do młyna w jakiejś gospodarskiej sprawie i rzekła z intencyą ugodową.
 — Podobno wam tu nasz Władek nagrubianił. Wybaczać jak człowiek dojrzały smarkaczowi. Niech już z tego sprawy nie będzie. Mąż wyła-