Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/252

 Akt jej wdowi był w papierach, i metryka chrzestna syna, i cenzury gimnazyalne, a potem już tylko te dwa listy, które on pisał. Łez ślady były na nich widoczne, a ileż było niewiadomych pocałunków rozełkanych ust.
 I ten obcy poczuł się po tej cudzej matce jakby rodzonym sierotą.
 Wieczorem przybiegła Szymborska. Oddawna raz pierwszy znowu byli sami, ale jakby przejęci majestatem śmierci — siedzieli obok siebie na ławce pod ścianą — uroczyści i skupieni — czując obecność i powagę zmarłej nad sobą.
 Kobieta śpieszyła do domu, matka była ciężko chora, roboty nadmiar i znów Jaworski sam został zamyślony, skupiony w sobie.
 Było już zupełnie ciemno w izbie, gdy ktoś wszedł — Wojdak.
 — Czy pan już śpi? — spytał nieśmiało.
 — Nie. Zaraz lampę zapalę.
 — Nie trzeba. Tak lepiej. Mam pana o coś poprosić. Wolę pociemku.
 — Mów pan. Z miłą chęcią usłużę, jeślim w mocy!
 Wojdak usiadł i milczał chwilę.
 — Pan pewnie znowu grał z Jakubowiczem? — rzekł Jaworski, żeby go ośmielić.
 — Nie. Gorzej. Czy pan ma wpływ na Baczyńskiego?
 — Żeby panu pożyczył pieniędzy?