Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/253

 — Żeby panu oddał na przechowanie weksel, który mu przyniosłem kiedyś.
 — Pański?
 — Nie. Wuja.
 — Pana Staniewskiego, administratora?
 — Tak.
 — Pan woli, żeby był u mnie? Dlaczego?
 — Bo to ciotka mi go dała, blankiet z podpisem. Wuj nie wie, że on u mnie. Mam posadę, wyjeżdżam, pisałem do matki, przyznałem się, dostanę pieniędzy na Nowy Rok, odeślę, zapłacę. Ale Baczyński możeby wujowi powiedział, ciotka miałaby awanturę, niech ten dowód będzie u pana. I ciotka i ja będziemy spokojni.
 — Dobrze, jutro to panu załatwię.
 Wojdak nie odchodził, zapalił papierosa, przeszedł się parę razy po izbie i znowu obok Adama usiadł.
 — Pan pewnie źle myśli o mnie, z powodu tego długu. Upoili mnie raz, zgrałem się u Jakubowiczów, może i dopisali.
 — O nikim źle nie myślę, tylko mi pana żal. Z takiej zabawy zawsze troska i bieda.
 — Wiem. Mnie się zdaje, że stryczek mam na szyi.
 — Nie trzeba nadto się gnębić. Dojrzeje pan po tej próbie.
 Wziął w dłoń rękę chłopaka, ale ten ją cofnął prędko, zerwał się, i mruknąwszy pożegnanie wy-