Strona:PL Maria Rodziewiczówna - Atma.djvu/258

 — Zmóż się. Czas leci. Musisz się ratować.
 — Zabiłem! Niema ratunku.
 — Zmóż się. Opowiedz, jakeś się dostał tutaj. Widział cię kto?
 — Nie. Na drugiej stacyi wysiadłem. Leciałem bez drogi, przypłynąłem jeziorem. Wszedłem do sadu — ganek był otwarty — błagałem go — odmówił, począł wymyślać, drwić — uderzyłem.
 — Czem? Broń miałeś?
 — Pięścią. Chciał krzyczeć — chwyciłem za gardło — uderzyłem jeszcze raz w skroń — powalił się naprzód, chwyciłem pugilares, znalazłem weksel, wtedy zrozumiałem, że gdy z omdlenia wyjdzie, nazwie mnie. Zląkłem się, przypadłem do niego, dotknąłem, a on krwi miał pełne usta, nozdrza, i był już stygnący. Zabiłem — zginąłem.
 — Nie widział cię nikt. Uchodź!
 — A pan?
 — Słuchaj — zmóż się. Mnie przysięgniesz troje!
 — Co? Jak? Ja? panu?
 — Tak. Przysięgniesz, że za tę krew coś wylał, uszanujesz odtąd wszystko żyjące. Wszystko! Rozumiesz? Będziesz szanował każdego i wszystkich. Nie ukrzywdzisz, nie sponiewierasz, nie nadużyjesz. Pamiętaj. Święty ci powinien być i nietykalny każdy człowiek!
 — Boże, przysięgam! Żebym wiedział, że się uratuję?